Miejski Cmentarz Północny (Nordfriedhof) w Siegburgu był w okresie drugiej wojny światowej miejscem pochówku zagranicznych robotników przymusowych, więźniów i jeńców wojennych.
W tym czasie w mieście pracowało przymusowo kilka tysięcy obcokrajowców. Największym pracodawcą były zakłady celulozowe Rheinischen Zellwolle AG - Phrix-Werke, w których w latach 1939-1945 zatrudniono łącznie 2864 robotników przymusowych, przede wszystkim z krajów ZSRR (1080), Belgii (610) i Polski (489).
W Siegburgu funkcjonowało także więzienie ciężkie o zaostrzonym rygorze (Zuchthaus und Strafgefaengnis), a więźniów wykorzystywano do ciężkiej niewolniczej pracy w przemyśle.
Z powodu niedożywienia, złych warunków sanitarnych i braku opieki medycznej śmiertelność wśród więźniów była bardzo wysoka. Wielu robotników przymusowych zginęło również podczas nalotów, ponieważ nie mogli oni korzystać ze schronów przeciwlotniczych, tak jak pozostali mieszkańcy miasta. Większość zmarłych została początkowo pochowana na terenie Cmentarza Północnego (w tym 401 więźniów). W okresie powojennym groby obywateli krajów zachodnioeuropejskich zostały zlikwidowane a ekshumowane ofiary przeniesiono do krajów ich pochodzenia, pozostałych do stworzonych kwater dla ofiar wojny i obcokrajowców. W latach 1945/1946 utworzono na terenie kwatery E17 tzw. kwaterę rosyjską. Jest to miejsce pochówku przede wszystkim robotników przymusowych i jeńców wojennych z krajów ZSRR, ale wśród nich znajdują się także obywatele innych państw z Europy Środkowej i Wschodniej w tym polscy. Zaraz po zakończeniu wojny przebywający tu współtowarzysze rozpoczęli porządkowanie tego miejsca oraz ustawiali pojedyncze nagrobki. Obecnie na terenie kwatery jest 109 betonowych nagrobków z danymi ofiar spoczywających w pojedynczych mogiłach oraz betonowy pomnik z inskrypcją: „Wieczna cześć dla naszych towarzyszy, którzy polegli w faszystowskiej niewoli” z Czerwoną gwiazdą, sierpem i młotem. Nieopodal położony jest grób zbiorowy z nieznaną liczbą ofiar (najprawdopodobniej 17), z betonowym nagrobkiem i napisem cyrylicą – Nieznani. Na tym terenie znajdują się groby przynajmniej trzech robotników przymusowych z przedwojennej Polski, jednak brakuje informacji o tym fakcie.W 1953 roku w północno-zachodniej części cmentarza w kwaterze E25 urządzono kwaterę grobów wojennych dla obcokrajowców, nazywaną kwaterą ofiar politycznych. Przeniesiono tu większość grobów rozproszonych do tego czasu w innych miejscach cmentarza. Na pomniku wykonanym z czarnej wulkanicznej skały magmowej umieszczono inskrypcję: „Walczyliśmy i umarliśmy dla wolności i prawa. Ofiarom politycznym 1933 – 1945”. Na terenie kwatery znajduje się 59 drewnianych krzyży i kilka kamiennych nagrobków. Na części z nich widnieją polskie nazwiska.
Kolejnym miejscem, w którym można znaleźć polskie groby jest położony w południowej części cmentarza rozległy honorowy cmentarz wojennych (Ehrenfriedhof). Przynajmniej na 22 kamiennych krzyżach postawionych na terenie kwatery umieszczono nazwiska ofiar z Polski.
W czasie wizji lokalnej na cmentarzu udało się odnaleźć nagrobki 27 ofiar drugiej wojny światowej pochodzących z terenów II Rzeczpospolitej. Według dokumentacji archiwalnej cmentarz ten jest jednak miejscem spoczynku dla przynajmniej 101 polskich obywateli – przede wszystkim mężczyzn (w tym kilku jeńców wojennych), kilkorga dzieci i dwóch kobiet.
Groby większość z nich powinny znajdować się w opisanej kwaterze E25, gdzie zostały przeniesione w latach powojennych.
Stan nagrobków i upamiętnień jest średni (2018).
